Kałi adčuju niekałi niabytam
ziamłi hłybokaj pieršarodny pach,
niapraŭda, što žyćcia majho nabytak
sa mnoju pieraŭtvorycca u prach!
Nia prahnu, nie chaču sabie mizernaj
utulnaści kvaternaj cišyni,
nabytak moj – Ziamla, tuhoje ziernie,
dalokija suśvietnyja ahni.
Ci nie tamu moj syn, admioŭšy cacki,
vykazvaje niastrymany dakor,
pryhładziŭšy čubok svoj załichvacki,
kryčyć: «U dvor! Puści mianie u dvor!
Mnie zrazumieła hetaja patreba,
za ŭsie ziamnyja cacki daražej
jamu krajok praśvietlenaha nieba
i toj piasok, dzie padaje jamčej.
Daloki ad žyćciovaje raskošy,
adnojčy skaža, bieručy rubiel,
nia viedajučy, što takoje hrošy:
«Zrabi z papierki hetaj karabiel».
A toj sałdat, jaki zastaŭsia rańniem
lažać na spapialonaj jarynie,
dziela mianie achviaravaŭ dychańniem,
addaŭšy dzień niepieražyty mnie.
Nie za siabie, ja za Ziamlu ŭ adkazie,
chaj navat hučnych himnaŭ nie składu,
ale, jak toj sałdat va ŭsiakim razie,
ja za jaje biasstrašna upadu.
Jana – moj skarb, raskoša i nabytak,
jana – sady, i nieba, i ralla,
i navat dzień, zavieršany niabytam,
budzie jana, – hłybokaja ziamla.
|
|
